Zijn muzikale loopbaan begon nog vrij gewoon: in de jaren vijftig en begin zestig maakte hij deel uit van een zanggroepje, zoals er in die jaren zo'n 15.000 actief waren in de Verenigde Staten. Clinton’s muzikale carrière kwam in een stroomversnelling nadat hij zich met bezieling stortte op de funk. Clinton creëerde een geheel eigen richting in die zwaar op de basgitaar leunende zwarte dansmuziek. Hij noemde die p-funk, ofwel pure funk, funk zonder conventies. Het was een ongewone variant, alsof Jimi Hendrix, James Brown, Sly Stone en The Supremes samen een bandje vormden.
Clinton was een kruitvat barstensvol ideeën. Die verwezenlijkte hij met tientallen muzikanten die hij rond zich verzamelde. Zij vormden een elkaar overlappend netwerk van groepen: Funkadelic, Parliament, Parlet, The Horny Horns, Zapp, The Brides of Funkenstein. Onder het gezag van Clinton kregen ze allemaal hun eigen geluid, van ruige gitaarfunk tot gospel. De gouden jaren lagen in de tweede helft van de jaren zeventig, toen die groepen in drie jaar zo'n twintig platen produceerden en zorgden voor spraakmakende optredens.

Star Trek
Mede onder invloed van drugs raakte Clinton behoorlijk van de aarde los. De optredens werden waanzinnige muzikale Star Trek-afleveringen, compleet met moederschip, futuristische kostuums en allerhande kosmische filosofieën. Daarnaast speelden seks, politiek en het propageren van de funk een belangrijke rol in het werk van Clinton. Begin jaren tachtig was de LSD uitgewerkt en namen de grote successen af. Clinton koos vervolgens voor een solocarrière, die wisselend materiaal en succes opleverde. Uiteindelijk stortte het eens zeer omvangrijke imperium in; hij ging zelfs failliet. Toch bleef Clinton funk maken en optreden.
De excentrieke Clinton omringde zich voor zijn shows steeds met veel muzikanten; ze traden op in bovenmaatse luiers met daarop de Amerikaanse vlag of gordijnen die waren gestolen uit een hotelkamer. De shows bleven ook humoristisch, chaotisch, haast surrealistisch; het waren veelkoppige freak-parades. Maar Clinton zegt dan ook: 'Hoe gekker een muzikant is, des te beter is hij.' En: 'Je moet het publiek shockeren, anders valt het toch maar in slaap.'

Tegengif
De muziek bleef ondanks die gekte - Clinton heeft behoorlijk wat onzin geproduceerd - altijd herkenbaar; hard-core funk wordt die wel genoemd; zware, meeslepende ritmes. Want Clinton zweert bij de funk, of die nu door gitaren of door blazers wordt gedomineerd. Funk is meer dan een muziekgenre voor Dr. Funkenstein; het is zijn manier van leven. 'Funk is het antwoord op alle problemen', vindt hij.
Zijn uitzinnige shows hebben Clinton het imago van een muzikale maniak gegeven. Dat is niet terecht. Hij heeft de zwarte dansmuziek vernieuwd door zich niet aan grenzen te storen. Mega-sterren als Prince, De la Soul en hele hordes rappers en samplers bouwen daar nog altijd op voort. Uit die hoek krijgt hij nu - na een periode van vijf jaar zonder uitgebracht album - veel erkenning. Funk-nazaat Prince heeft hem bij zijn platenmaatschappij binnengehaald. Ondertussen blijft Clinton rustig zichzelf. Funk is nog altijd zijn manier van leven; zijn optredens zijn nog altijd chaotisch. Zelf te controleren op woensdag als hij met zijn P-Funk All Stars in Noorderligt speelt. Aanvang 21.00 uur.

labels: George Clinton, Funkadelic, Parliament, P-Funk All Stars, USA